Lex est quod populus jubet atque constituit

Saturday, July 13, 2013

Паркот на Жената Борец – Фетишот во националниот митос како врв на сексуално инфантилната инверзија


Римска фреска од Помпеја, 1 век од н.е.

„Понекогаш цигарата е само цигара“ – Зигмунд Фројд
На 21.06.2013 г. со друштво го гледав филмот „Man of Steel“, а три дена потоа на овој блог, го објавив и текстот „Неугодното во бедата на македонската интелигенција – Тоталитарната отсутност и синтетичкиот морал во „Човекот од челик““. Еден од моите другари со кого заедно го гледав филмот, а што истовремено го прати мојот блог, неколку дена по објавувањето на текстот на Фејсбук ми пиша дека не можел да додржи да го дочита целиот текст, најпрво затоа што бил „too much“. Имавме една куса дискусија, во која го прашав да ми го објасни што значи тоа „too much“, на што ми одговори дека за него филмот (воопшто) е само релаксација, за пуштање мозок на пасење. Да се има добра приказна, акција или некаков СФ, без воопшто да навлегува подлабоко во суштината и позадината на самиот филм, па така, ако би го правел тоа, тогаш за него филмот ќе го изгуби значењето што моментално го има за него – „влез во еден друг свет, различен од овој реалниов“.
Мојот добронамерен другар понатаму додаде дека за него тоа е само уште еден цртан херој и одличен филм од стрип приказна – Nothing more – nothing less, па соодветно на тоа и покрај фактот што знае дека целата приказна можеби и не е баш така „наивна“, сепак тој така го гледа филмот.
Секоја должна почит кон мојот другар, и се надевам дека токму овој текст ќе додржи да го прочита, би сакал да истакнам една благодарност кон него за водената дискусија со оглед дека неговите добронамерни зборови и критики ме инспирираа истиов да го напишам, но истовремено и да изразам жалење, а на негово повторно разочарување, со оглед да и овој текст е ужасно долг.
Имено, токму неговиот искрен и недвосмислен исказ „Nothing more – nothing less“, односно, „знам дека не се така (наивни), но јас така ги гледам!“, ме поттикна да го поставам прашањето: „Дали нештата се навистина онакви какви што изгледаат?“, и понатаму: „Дали постои нешто помеѓу она што го замислуваме и манифестираме за нештата кои ги перцепираме?“
На пример, „Дали Супермен е истовремено Кларк Кент и Кал-Ел?“; односно, „Кога е Кал-Ел, а кога Кларк Кент?“. За него се чини дека само еден прост медиум, „очилата“, ја чинат трансформацијата од Кларк Кент во Супермен и обратно. Но, чекајте, овде постои еден трик. Медиумот не се „очилата“ туку нешто друго, ако го имаме в предвид фактот дека тие служат да го „сокријат“ неугодното (идентитетот) од оние кои не се спремни да го восприемат. Тие се повеќе како објектна бариера на дозволеното т.е. дозволивото меѓу надворешниот и внатрешниот идентитет.
Супермен, Кал-Ел, Кларк Кент

За поинтересен и мошне актуелен пример ќе го земеме „Паркот на Жената Борец“ во Скопје, кој се наоѓа спроти ГТЦ и Собранието на РМ. Имено, и овде постои една интересна инверзија на „идентитетите“. Имено, името на самиот парк е „Парк на Жената Борец“, а од скоро време, со започнување на проектот „Скопје 2014“, токму во овој парк беа поставени десетина скулптури со доминантно „мажествени“ фигури, и еден огромен „вечен оган“ (immortalis), посветен на „паднатите херои“. На скулптурите се претставени сите членови од Првото заседание на АСНОМ (единствено овде има скулптура на жена – Мара Нацева), водачите и творците на (В)МРО, Питу Гули, Кузман Јосифовски –Питу и споменикот на Бранителите од 2001 година. Помеѓу оној на Питу Гули и Кузман Јосифовски – Питу, веќе е поставен бетонски постамент за нова бронзена скулптура. Пред отпочнување на овој проект, во овој парк, гледајќи кон ГТЦ, независно од „проектот“, беа поставени скулптурата на писателот Славко Јаневски и бистата украинскиот писател Тарас Шевченко. Стариот „Парк на Жената Борец“, се памети, скромно, по мермерната надреалистичка статуа посветена на „Жената борец“, Статуата со мала фонтана, псветена на децата бегалци со постамент посветен на мајката на Гоце Делчев – Султана (симбол на вечната мајка – борец) и големата фонтана. Прашањето кое се наметнува е од каде и зошто ваква „полова“ инверзија во еден парк? На прв поглед самата тема изгледа „глупава и несмасна“, но во суштина „дали нештата се онакви какви што изгледаат?“
Пинк Флојд во својот албум „Животни“ (Animals), инспирирани од Орвеловата општествена алегорија „Животинска Фарма“, се обидуваат да ја преклопат истата таа „алегорија“, на свој препознатлив мрачно-сатиричен начин, за да ги опишат односите и приликите во музичката индустрија, нивниот бенд и односите со публиката. И во тоа успеваат, па во песната „Овци (Sheep)“ испејуваат:
„Harmlessly passing your time in the grassland away,
Only dimly aware of a certain unease in the air.
You better watch out,
There may be dogs about!
I’ve looked over Jordan and I’ve seen,
Things are not what they seem.“;
за потоа, поради тоа што се преправаат дека опасноста што ги дебне не е вистинита (What do you get for pretending the dangers not real?), како казна ја добиваат самата „опасност“ што ја избегнуваат – спроведување во кланица, водени со лидерот на чело, кого така понизно и покорно го следат (Meek and obedient you follow the leader, down well trodden corridors, into the valley of steel). Сега нештата се токму онакви какви што изгледаат, а секако тие не се дел од некаков „лош сон“.
Роџер Вотерс и момците од Флојд, понатаму, многу умешно и сатирично прават своја верзија од „погребниот псалм (The Lord is my shepherd, I shall not want…)“, задржувајќи ја неговата суштина, како потсетник за„неумесната смрт“.
Слично како и кај нашиот стрип херој, Супермен, нештата не изгледаат онакви какви што се. Кларк Кент мора да носи очила, за да го сокрие делото позади ликот, кои се недостижни пред „кроткиот“ plebs, додека „овците“ мора да пасат трева преправајќи се привидно дека забораваат на „општата опасност“. Но за каква тоа опасност станува збор во „нашата“ сексуално – полова инверзија во „хермафродитскиот“ парк? Дали воопшто постои некаква „опасност“?
Овде постојат два објекти на интерес – женски и машки. Женскиот објект е неговото име и примарната намена („Жена Борец“ – место за пчест и поклон кон жената борец), додека машкиот објект е оној кој што наметливо надополнува над женскиот објект, поставувајќи се како израсток. Ова до таа мера што нивната доминација го одредува и менува новиот наратив кај мајката. Таа веќе не е борец, туку повеќе е жена која што раѓа синови – херои, како една нова нарација на толкување на митот за „борецот“. Но и ова тврдење е само чисто лутање кон природата на мајката-жената, т.е. синот-детето од машки пол; впрочем функцијата на мајката не би била во целост исполнета доколку не постои повисок авторитет – татко, кој мора да го прошири своето доминантно наследство, од кое тој ќе обезбеди сигурност и континуитет на неговото дело. Таквото симболичко пренесување на власта и наследството е скулптурата – фонтана на Александар III на плоштадот „Македонија“. Од една страна, преку реката Вардар се Александровите родители, Филип и Олимпија (како „помалку доминантна“ скулпторна верзија), а западно од него, во „Паркот на Жената Борец“ се неговите „синови“ – наследниците, кои во оваа „нарација“ го продолжуваат идеалот на неговото дело. Овие преку реката Вардар се во спореден план, со оглед да центарот на сиот овој наратив во суштина е самиот Александар, кој како еднороден син е издигнат на ранг на „нов татко“ – носител. Ваквото поставување на Александар за привиден, основен, „пра-татко“ е во суштина издиференцирано сексуално чувство на најпрво поврзување, а потоа оттргнувањена детето од родителот, синот за мајката – ќерката за таткото, за истовремено синот да се оттргнува од таткото, а како тенденциозно би ја заменил неговата доминација, додека ќерката да ја замени мајката. Со одвојувањето од авторитетот на родителот, за културниот (општествениот) напредок се создава важен судир на новата генерација со старата. Но овде во целост не станува за ваква ситуација, оваа тенденција повеќе е синтетичка отколку реална (за ова подетално види во текстот „Неугодното во бедата на македонската интелигенција – Тоталитарната отсутност и синтетичкиот морал во „Човекот од челик“, за амбивалентното на Кал-Ел во односот кон таткото Џонатан Кент и таткото Џор-Ел; интересен е неговиот англиски акронимThe son of two worlds; The son of two suns).
Овде сеуште лебди прашањето: „Зошто наративот на жената се напушта и се заменува со машки?“
Зигмунд Фројд во својата „Три расправии за сексуалната теорија“ ќе запише:
„..Мажи за кои сексуалниот објект не претставува жена, туку маж, и жени кои за сексуален објект не претставува маж, туку жена; за таквите лица велиме дека се контрасексуални или инвертирани, а самата ситуација – инверзија. …“
Фројд понатаму прави дистинкција меѓу инверзијата и соматскиот хермафродитизам, па така кај анатомскиот хермафродитизам извесен степен паѓа во „нормата“ т.е. кај секоја нормално изградена (физички) машка или женска индивидуа можат да се најдат траги од апаратот на другиот пол, кои постојат без функција како рудиментирани органи или пак се преобразиле поради формирање на други функции (на пример, кај мажот тоа се брадавиците). Од друга страна пак, инверзијата е вроден знак на нервозна дегенерација.
Оттука, како сексуален објект кај инвертираните, во овој случај – мажот, целта е манифестирана преку неуморната желба за бекство од жената.
„…Независноста во изборот на објектот, од пол на објектот, слободното располагање со машките и женските објекти, може да се воочи во детската доба, во примитивните прилики и во раната фаза (историските периоди), така што психоанализата ги набљудува како нешто првобитно (праисконско), од кое ограничување спрема едната или другата страна, се развива како нормален и инверзиран тип. …“
Понатаму тој вели:
„…Во изборот на објектот, влијанијата, како значајно го најдовме затајувањето (раната сексуална заплашеност), а исто така запазивме и дека постоењето на обата родители игра важна улога. Недостаток на еден силен татко во детството многу често поволно влијае на инверзијата. …“
Децата кои се сакани на страв, ги примаат само оние „приказни (наративи)“ кои врз другите не оставаат впечаток  или пак оние со поголем сексуален нагон. Во таа ситуација, детето се однесува како возрасен човек, па своето либидо го претвора во страв, бидејќи не е во спобност да го задоволи, додека возрасниот човек пак затоа се однесува како дете во состојба на страв. Ако поради незадоволеното либидо постанал невротичен, започнува да се плаши штом му се причини дека е сам т.е. без личност, во чија љубов е сигурен, па истиот тој страв ќе го смири со најдетинести мерки.
Со други зборови, детето се плаши да не го изгуби она што му е драго (дразбата – нагонот), а возрасниот истото тоа (нагонот – дразбата), но која ја нема или е потисната. Така, за детето, секако би било најблиско да го избере оној сексуален објект на онаа личност која ја сака уште од своето детство. Изборот најпрво се врши мисловно, па така полниот живот нема друга опција од таа која се изживува во фантазијата т.е. претставата, чија реализација е неодредена.
Но постои и замена за сексуалниот објект, која се јавува како отстапување во однос на сексуалната цел.
„…Замената за сексуалниот објект, обично е некој дел од телото кој е многу малку погоден за сексуална цел, или некој предмет, кој има врска со сексуалнат аличност. Таа замена со право се споредува со фетишот, во кој примитивецот го гледа својот отелотворен Бог. …“
Во ваква ситуација, тенденцијата за фетишот може да настапи како патолошки случај тогаш кога се фиксира надвор од фетишистичките услови наместо нормалната цел и кога фетишот се одвои од одредена личност и постане единствен сексуален објект. Оттука и смислата на фетишизирањето во нашиов случај. Имено кај фетишот врската е секогаш меѓу објектот за замена и сексуалниот објект со неговата цел. Така, на пример, во античко време „папучата“ била замена за вагината, како симбол за недостаток на она што го нема мажот физички, а тежнее да го надополни заради задоволување. Таквото тежнеење, како што рековме, во одредени ситуации постанува и единствен „реален“ сексуален објект.
Токму една ваква тенденција, во поглед на нашата дискусија за „Паркот на Жената Борец“, може да се најде во „возбудата“ на авторката на грандиозната фонтана на Александар III.
Авторката, вајарката, Валентина Каранфилова-Стевановска, во интервју дадено за весникот „Вест“ во мај 2009 година истакна дека: Гробот на Александар Македонски е една од тие книги во кои на многу сликовит начин се опишува времето на Александар, тоа многу ми помогна да дојдам до ова решение. Има и една можна случајност, што за мене е многу важна. Со многу емоции читав за смртта на Александар, на 10 јуни, и сфатив дека токму тој дел од неговиот живот го читам на истиот датум, на 10 јуни. Како што бев потполно преокупирана со животот на Александар, тоа многу ме возбоди, го доживеав како нешто величенствено, но истовремено многу ме растажи. “ Ваквата возбуда е директно поврзана со претставата за предметот – скулптурата на Александар. Иако авторката директно и не го „видела воинот“ (секако тоа е невозможно), а и историските податоци за изгледот на Александар, претставен на скулптура или мозаик, варираат, нејзината фикасција за „грандиозност“ е оправдана преку нејзината креација како израз на наративно фетиширање на објектот. Во поглед на возбудата, како врвен израз на врската помеѓу објектот и манифестацијата таа додава: Отидов в црква и запалив свеќа за Александар. Во оваа „фаза“ фетишот ја надминува својата нагонско-исконска цел, па индивидуалноста преоѓа во општост и ритуал.
Вакви „возбудливи привиденија“ не се непознати во историјата. Како потврда за неконтролираниот израз на исконскиот нагон истите често биле алатка во предворјето на „вистинскиот“ момент на одлука за бројни историски нарации.
Мошне интересен е следниов пример.
Во иконоклазичниот (иконоборскиот) период во Византија, папата Хадријан I во VIII век од н.е. во едно од писмата каде што се допишува со царот Константин VI и царицата Ирина, а во одбрана на култот на иконите, му ја раскажува легендата за привидението на императорот Константин Велики. Според легендата, Имп. Константин на сон видел двајца луѓе и се запрашал кои би можеле да бидат, па кога Папата Силвестар му ги покажал иконите на светите апостоли Петар и Павле, Константин со изненадување извикнал дека ги препознал како посетители во неговиот сон. Така Хадријан I го правдал култот на иконите.
Во тој контекст, самата замена наобјектот не е проста замена на сексуалниот објект со „фетиш“ туку и препознавање на дразбата во објектот. Оттука, од нужност е да „фетишистот“ утврдено верува во таквото препознавање/привидение т.е. дека токму таа е „нагонската“ основа на восклик на непрепознаеното либидо. Само така може да постои врска помеѓу фетишот т.е. објектот и личноста, нагонот. Во нашиов случај тоа е онаа психо-соматска врска што недостасува.
Можеби историскиот период што го земавме за пример е прилично голем и обемен, а јазот помеѓу иконоборството и денешното „скулпторство“ исто така, но, сепак, она што е предмет (цел) на расправа не губи од значење. Имено, како што напоменавме претходно, на прашњата: „Дали постои нешто помеѓу она што го замислуваме и манифестираме за нештата кои ги перцепираме?“ т.е. „Дали нештата се онакви какви што изгледаат?“, ние го лоциравме објектот. Треба уште да се лоцира причината, а причината лежи во нејзината содржина.
Првите почетоци околу отстапување од култот на иконите започнал во почетокот на VIII век од н.е. Според Теофановата хроника, по повод едиктот што калифот Језид II го издал во 722-723 година, кој на христијаните во своето царство им го забранил култот кон иконите. Така, на Вториот Никејски собир, претставникот на источната патријаршија, калуѓерот Јован од Ерусалим, потеклото на борбата против култот на иконите го посочил, исто така кон калифот Језид II. Еве што вели Јован Ерусалимски во заклучокот на своето излагање на Собирот:
„…Слушнете го овој лажен епископ Николие, и неговите следбеници, кои започнаа да го поддржуваат противењето на законот на Јудејците и безбожните Арабјани…“
Нешто покасно, на четвртата седница на VII Никејски собир, претставникот на цариградскиот патријарх, Терасиј, кажува:
„…бидејќи почетокот на ереста почна од него… Како што реков, чесни браќа, оваа новотарија ја воведе речениот епископ Николие!…“
Иконоборството во својата суштина не расправало исклучиво за прашањето дали воопшто да се сликаат икони или не, туку нивната фактичка религиозна (духовна) полезност и природа. Токму таквата нивна природа го наметнала прашањето, „дали и зошто воопшто да се сликаат истите?“. Во суштина, таквиот став, најревносно го пренесува токму Јован Ерусалимски, кој восвојата „Беседа“ против Константин Кабалин вели:
„…Ако не сакаш да ги почитуваш (иконите), никој не те присилува; но немој барем да ги обесчестуваш нарекувајќи ги идоли. …“
Меѓутоа, овој судир имал и финансиски причини; во прашање биле Царевите напори да земат поголеми даноци од црковните поседи во Италија, како и противењето на папата Григориј Велики на овие напори.
Но, што во суштина се иконите? Дали навистина преку нив се вршела „ерес“ – идолопоклонство, кој го вршел тој „ерес“ – иконоборците или штитениците и каде тука лежи идолопоклонството, во изразот и желбата спрема иконата (сексуалниот објект – фетишот) или во духовната природа на „светецот“?
Самата природа на овие прашања е мошне амбивалентна, со оглед да сфаќањето за христијанството т.е. иконите кај Византијците било далеку поразлично од она во Рим и Папството. Почитувањето на иконите за Западот било само побожна навика, а не како за Византија, едно од најважните и најдлабоки средства на религиозноста.
Суштинскиот став на Западот спрема иконите веќе околу 600 години јасно и недвосмислено го формулирал и одредил папата Григориј I Велики:
„… иконите се корисни, не треба да бидат предмет на култ, т.е. не смеат да се уништуваат, додека пак, ниту да се почитуваат…“
Спрема византиското сфаќање, сликата на која Христос е претставен во човечка форма (облик), значи дека ја потврдува стварноста и потполноста на неговото инкарнирање. Проблемот не бил никогаш во формата, која зависела од надворешни услови. Не бил ни проблемот во христијанската „економија“ (οἰκονόμος) – „уредувањето на Христовото Царство на земјата“, со оглед да обете страни спореле околу улогата на Христос на Земјата – „Неговото Царство (економија)“, туку само во неговата идејна содржина т.е. во догматиката на мислата. Така, иконоборските обвинувања за уривање на Христовата „економија“ била од разни причини: од една страна, бранителите навистина верувале дека Христовото прикажување е условено со верата во вистинитоста на неговото инкарнирање; а пак иконоборците говореле дека светот го ослободил од иконопоклонството не само Христос, туку и царот Лав III.
Оттука, по својата суштина, сликата во основа се разликува од личноста која со неа е претставена; да сепак, постои  реална врска помеѓу смислата и насликаниот „архетип“. чиј лик и име со тоа се покажува. Тоа е наполно ревносно, како што византијските иконодули покажуваат и нагласуваат дека честа која што се пружа на иконата преоѓа на архетипот; со помош на сликата се стапува во контакт со архетипот, на начин што се упатуваат почитувања и молитви. Според ова, источната иконографија служи како врска измеѓу земскиот и задгробниот живот и како такви треба да овозможат поврзување со архетипот.
Зборот „икона“ (η εἰκών, од εἰκώ – личи, изгледа како) во византиска смисла значи исто што и „портрет“ во современа смисла. Во Византија со зборовите „εἰκώνεζ“ се означувале не само религиозните слики, туку и портрети на царевите и другите личности, а со нив се прикажуваат нивните индивидуални „χαρακτήρεζ“ (χαρασσω – „јас гребам, изрежувам“) – карактеристики.
Така според М.Андреев, содржината на аргументите на патријархот Герман кои оделе во прилог на култот на икони се сведува во пет точки, и тоа:
„… 1. Иконите служат како израз на љубов спрема лицата кои на нив се прикажани;
2. Тие му се потребни како помошно средство за подобро разбирање на примените поуки;
3. Поттикнуваат на искажување ревносност на прикажаните светци;
4. Преку иконите Бог е меѓу луѓето; и
5. Почитувањето икони е стар обичај кој се зацврстил во црквата. …“
Патријархот Герман, во својата книга „За Ересите и Собирите“, објаснувајќи го значењето и целта на иконите, кои според него, се прифаќаат како израз на љубов спрема тие светци, тој вели:
„…иконата на нашиот Бог Исус Христос, која ги прикажува неговите човечки црти, кои останале видливи благодарение на неговото Богојавување, прифаќање да се чуваат како вечни спомени на неговиот живот, низ патот на неговото страдање, спасоносната смрт и искупување на светот од кој тој произлегол; од неговите икони ја препознаваме величината на смирените Божји Зборови. …“
Ќе дозволите овде една мала дигресија. Нели авторката на фонатаната и скулптурата на Александар III, понесена од „делото“ и „животот“ на Александар, како израз на „верба“ и „религиозна понизност“ го претставила Александар токму онака како што таа го видела во „прочитаното дело“? Нели и самиот „парк на Жената Борец“, на натписот на „мермерната мавзолејна структура“ стои зборот „immortalis“, веднаш до вечниот оган и богодарежливиот Прометеј, а под божицата на победата „Ника“? Нели по страните токму на овој споменик се наоѓаат и скулптурите на дејците на АСНОМ и (В)МРО? И најнакрај, нели е апсурдна изјавата на современиот градски „графит“ за „херојот“ Јохан Тарчуловски – „Хероите не умираат, тие живеат вечно“?
Се чини дека овде имаме обожување на култ кон вечниот херој-татко, овоплотен (инкарниран) преку, истовремено, живи и мртви творби и објекти на кои им е придодадена митолошка содржина, а се со цел да се претстави еден континуитет на наследството од „пра-таткото“ кон модерниот „син“, како израз на општа волја за пренесување на она „божественото, а недопирливо“ од пра-вечниот кон сегашното смртно.
Впрочем и самиот Јохан Тарчуловски во време на своето пристигнување во Скопје од затворот Шевенинген, во наплив на емоции истакна: Мислев на сите наши херои, на Гоце, на Даме, на Питу, на сите револуционери и борци, на моите соборци, на Тигрите, на Лавовие, на полицијата, резервистите, доброволците. Знаев дека никогаш не згрешив, бев во право. Треба да се собере сила и да го ставиш грбот во поткрепа на својот народ Но Македонскиот народ знае како да си ја брани својата земја. Има синови и ќерки кои животот ќе си го дадат за оваа Македонија.
При оваа ситуација, во потполност е корисна реториката на патријархот Герман:
„…На работите (нештата) не треба да гледаме едноставно, туку секогаш треба да ја имаме во предвид и целта од која се раководеле творците (создавачите). …“
Впрочем, ако се навратиме на нашата претходна дискусија за „вистинското“ во Man of Steel, всушност Кал-Ел е она реалното, а не Супермен и Кларк Кент! Кал-Ел е она недостижното и забранетото, а Супермен и Кларк Кент се само фикции и лажни идеали кои создаваат моментално достижно за либидото.
Така, во духот на „светата цигара“ на Зигмунд Фројд, суштината на неговата изјава лежи токму во зборот „понекогаш“, оти токму таа налудничава неодредена состојба е онаа вистинската/реалната, а не фетишот т.е. цигарата.
Нашите византијци очигледно биле на голема мака согледувајќи ја суштината на нивниот проблем. Можеби најсиштински кон тоа се приближил прочуениот Јован Дамаскин, чии дела изобилуваат со еден плоден систем, теолошки богат, философски сложен и интригантен.
„…За мудроста на законодавецот! Како да се прикаже невидливото? Како да се спореди неспоредливото? Како да се опише она што нема облик? Како со бои да се наслика бестелесното? … Ако создадеме лик на невидливиот Бог, навистина би погрешиле, затоа што може да биде прикажано бестелесното и невидливото, и неописливото и она што нема облик… Бидејќи Бог се овоплоти (инкарнираше) и појави на Земјата и низ својот пат со луѓето поживеа…“
Тие не успеале да согледаат дека и обете страни во суштина се догматски идолопоклоненици, едните на идејата, а другите на сликата. Можеби и заради тоа Западот никогаш не успеал да го разбере и разреши тој проблем, а јазот меѓу Истокот и Западот само го посеал семето на идниот раздор. Впрочем и самиот папа Хадријан I не гледајќи ја опасноста од Византискиот проблем понудил, за него „практично“,но од денешен аспект интересно, решение, кое сепак се прикажало јалово:
„…Една работа е иконата да се обожува, а друга е со нејзина помош да се научи од историјата што вреди да се обожува. Она што на читателот му го пружа Светото Писмо, тоа со читање на иконите им се пружа на наспособните; бидејќи од иконите гледаат дури и необразованите, на што мора да се придржуваат; од иконите читаат и оние кои не ги знаат буквите. …“
Денес повеќемината од нас се и способни и писмени, или можеби не? 
Бронзена статуа на императорот Требонијан Галус

Се чини дека изјавата на папата Хадријан I можеме сосема искрено и ревносно да ја опишеме намената на фетишот и неговата улога во полова инверзија кај „Паркот на Жената Борец“. Токму нејзината ревносност и искреност претставува и нејзина најголема опасност.
Опасноста во нашиов случај, не е измислувањето на „новата нарација“ со сексуално-инвертирана инфантилна содржина (просто замислување дека цигарата е симбол за нешто друго), туку во непрепознавањето на потербите на сопственото либидо, кое веќе создало сопствена нарација која веќе во минатото (детството) ја задоволила својата исконска нагонска содржина (опасност од повторно голтање на запалената цигара – она Фројдовото „Понекогаш“). Токму оваа тенденција на, сега, непрепознавајќи и непризнавајќи го истото, инфантилно се навраќаме кон фетишна сексуално-инвертирана онанија (заменет, повторен фетиш), која што може да доведе само до психо-патолошка криза, а подоцна и болест.